இந்த நாவல் மேற்கத்திய விரிவாக்கக் கட்டுக்கதையை மீட்டெடுக்கிறது

2023 நூலாசிரியர்: Graham Miers | [email protected]. கடைசியாக மாற்றப்பட்டது: 2023-11-26 09:26

'ஹவ் மச் ஆஃப் திஸ் ஹில்ஸ் இஸ் கோல்ட்' என்ற புதிய நாவலில், எழுத்தாளர் சி. பாம் ஜாங், இரண்டு சீன-அமெரிக்க கதாபாத்திரங்களின் பார்வையில் மேற்கத்திய விரிவாக்கத்தை வரையறுத்த கற்பனைகள் மற்றும் போராட்டங்களை முன்வைக்கிறார்.

எழுத்தாளர் சி. பாம் ஜாங்கின் பிரமிக்க வைக்கும் முதல் நாவலான ஹவ் மச் ஆஃப் திஸ் ஹில்ஸ் இஸ் கோல்டின் கல்வெட்டு: "இந்த நிலம் உங்கள் நிலம் அல்ல." இது ஒரு மேற்கத்திய சாகசக் கதைக்கான சரியான தொடக்கமாகும், இது அமெரிக்காவைப் பற்றி பெரும்பாலான மக்கள் சொல்லப்பட்ட கதைகள் பற்றிய விமர்சனக் கேள்விகளை எழுப்புகிறது.

ஜாங்கின் புத்தகம், ஏப்ரல் 7 ஆம் தேதி வெளிவந்தது, தங்க அவசரத்தின் போது மேற்கின் கற்பனையான பதிப்பில் அமைக்கப்பட்டுள்ளது. இது அடையாளம் காணக்கூடியது ஆனால் சிறிது மாற்றப்பட்டது: புலிகள் பற்றிய வதந்திகள் உள்ளன, எடுத்துக்காட்டாக, குறிப்பிட்ட தேதிகள் மற்றும் புவியியல் இல்லாமை ஒரு புராண தரத்தை அளிக்கிறது. இருப்பினும், இந்த கதைக்கு வரலாற்று இழைகள் உள்ளன. அதன் மையப் பாத்திரங்களான லூசி மற்றும் சாம் (அவர்கள் முறையே 12 மற்றும் 11 வயதுடையவர்கள், கதையின் தொடக்கத்தில்), ஒரு சிறிய குடிசையில் தங்கள் பெற்றோருடன் வசிக்கும் இரண்டு சீனப் பெண்கள். அமெரிக்க மேற்கு நாடுகளில் தங்கத்தின் மீதான மோகம் எதிர்பார்த்தபடி செயல்படவில்லை, அதனால் குடும்பம் மற்ற சுரங்க வேலைகள் மூலம் வாழ்க்கையைத் துடைத்துவிட்டது. ஆனால் கடுமையான நிலப்பரப்பு வீட்டுத் தோட்டக்காரர்களுக்கு நட்பற்றது - லூசி மற்றும் சாமின் இனவெறி கொண்ட அண்டை வீட்டார் சீன மக்களிடம் நட்பற்றவர்கள்.

இது தெரிந்திருக்க வேண்டும். சீனக் குடியேறியவர்கள் கலிபோர்னியா தங்க வேட்டையின் மையப் பகுதியாக இருந்தனர், 19 ஆம் நூற்றாண்டு அமெரிக்காவைக் கட்டமைக்க உதவினார்கள். அவர்கள் சுரங்கங்களில் பணிபுரிந்தனர் மற்றும் மேற்கு முழுவதும் போலி இரயில் பாதைகளை உருவாக்கினர், அங்கு அவர்கள் இரண்டாம் தர குடிமக்களாக நடத்தப்பட்டனர். லூசி மற்றும் சாமின் கதையில் அவை எப்பொழுதும் தற்போதைய உண்மைகள், ஆனால் ஜாங் ஒரு படி மேலே சென்று, அவர்களின் விவரிப்புக்கு ஒரு பிரமாண்டத்தையும் துணிச்சலையும் அளித்தார், இது பெரும்பாலும் வெள்ளை மேற்கத்திய எல்லைப்புற மக்களுக்கு மட்டுமே பயன்படுத்தப்படுகிறது.

சிறுமிகளின் பாவின் மரணம் மற்றும் அவர்களின் மா (இறந்ததாகக் கருதப்படும்) காணாமல் போன பிறகுதான் கதை தொடங்குகிறது. சகோதரிகள் தங்கள் முதல் பெரிய தேடலை எதிர்கொள்கிறார்கள்: லூசியும் சாமும் தங்கள் தாயின் பாரம்பரிய அறிவுறுத்தல்களின்படி, தங்கள் தந்தையை சரியாக அடக்கம் செய்ய மூன்று விஷயங்களைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். மேற்கத்திய வகைக்கு ஒரு கண் சிமிட்டுவது போல், அடக்கத்தை முடிக்க தேவையான மூன்று பொருட்களும் எல்லையில் மிகவும் அரிதானவை: வெள்ளி (கண்களுக்கு மேல் வைக்க இரண்டு காசுகள்), ஓடும் நீர் (உடலை சுத்திகரிக்க)), மற்றும் ஒரு வீடு (இறந்தவர் அர்த்தமுள்ள இடத்தில் புதைக்கப்படாவிட்டால் ஒரு ஆவி அமைதியின்றி அலையும்).

அடக்கம் செய்யும் செயல்முறை சகோதரிகளை வெகுதூரம் அழைத்துச் செல்கிறது, மேலும் புத்தகம் முன்னோக்கி பின்னோக்கி செல்லும் போது, அவர்கள் வீட்டைப் பற்றிய புரிதலுடன் போராடுகிறார்கள். இது புத்தகத்தின் மையப் பதற்றம், மேலும் ஜாங் ஒருபோதும் எளிதான பதிலைப் பரிந்துரைக்கவில்லை. லூசியும் சாமும் சீனர்கள் என்பதால் அமெரிக்க மண்ணில் வரவேற்பைப் பெறவில்லை, ஆனாலும் அவர்கள் இங்கு பிறந்தவர்கள். அவர்கள் வேறொரு இடத்திற்கு ஏங்குகிறார்கள், ஆனால் அவர்களால் அதை கற்பனை செய்து பார்க்க முடியாது. மற்றும், நிச்சயமாக, அமெரிக்கா பூர்வீக அமெரிக்கர்களைத் தவிர வேறு யாருக்கும் தாயகம் இல்லை என்ற உண்மை உள்ளது - மேலும் அந்த நாடுகளின் மக்கள் நாவல் முழுவதும் பெரும்பாலான கதாபாத்திரங்களால் அலட்சியம், பயம் அல்லது அலட்சியத்துடன் பேசப்படுகிறார்கள்.

புலம்பெயர்ந்தவரின் கதையாக இருக்கும் லிம்போவிற்கு எல்லைக் கதையை வளைப்பதன் மூலம் ஜாங் இந்த சிக்கல்களைத் தோண்டி எடுக்கிறார். புத்தகம் தொடரும் போது பெண் பாலினப் பாத்திரத்திற்கு எதிராகப் பெருகிய முறையில் தடைகளை வெளிப்படுத்தும் சாம், மலைவாழ் மனிதர்கள் மற்றும் கவ்பாய்ஸ் ஆகியோருடன் சாகசத்தின் அச்சமற்ற பாதையைத் தொடர்கிறார். ஒரு கட்டத்தில், சிறுமிகள் தங்கள் தந்தையை அடக்கம் செய்த பிறகு, சாம் ஒரு விலங்கின் மண்டை ஓட்டின் மீது கால் வைத்து அங்கேயே தங்கள் வீட்டை உருவாக்கப் போவதாக அறிவித்தார். "இது அழைக்கும் படத்தை சாம் உணரவில்லை," லூசி நினைக்கிறார், தனது வரலாற்று புத்தகங்களை நினைவு கூர்ந்தார், "இந்த வழியில் நின்ற வெற்றியாளர்களால் நிரப்பப்பட்டது. எருமைகள் காலியான நிலத்தில் அவர்களுக்குப் பின்னால் கொடிகள் அசைந்தன. லூசியை விட சாம் எப்போதும் தன்னைப் பற்றி அதிகம் உறுதியாக இருப்பார், மேலும் சாம் அவர்கள் எப்போதும் கேள்விப்பட்ட வீட்டிற்கு கடலைக் கடந்து செல்ல விரும்புகிறார். மறுபுறம், லூசி ஆரம்பத்தில் ஸ்திரத்தன்மை மற்றும் நாகரீகம், பெற்றோரின் ஒப்புதல் மற்றும் கல்வி ஆகியவற்றை மதிக்கிறார். தனக்கு என்ன வேண்டும் என்று சரியாகத் தெரியாமல் அவள் அடிக்கடி தன்னைத் தானே அடித்துக் கொள்வாள், கதையின் ஆரம்பத்தில் ஜாங் இதை ஆழமாக எதிரொலிக்கும் சொற்களில் வைக்கிறார்: “லூசியின் அன்பான கனவில், அவள் எழுந்திருக்க விரும்பாதவள், அவள் டிராகன்களையும் புலிகளையும் தைரியமாகக் கொண்டிருக்கவில்லை. தங்கம் கிடைக்கவில்லை. அவள் தூரத்தில் இருந்து அதிசயங்களைப் பார்க்கிறாள், கூட்டத்தில் அவள் முகம் கவனிக்கப்படவில்லை. அவள் வீட்டிற்கு செல்லும் நீண்ட தெருவில் அவள் நடக்கும்போது, யாரும் அவளுக்கு எந்த மனதையும் செலுத்துவதில்லை.

“இந்த நாட்டில் எந்த மனிதராலும் ரயில் பாதையை முடிக்க முடியாது என்று மலைவாழ் மனிதர் கூறினார். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவர் சொல்வது சரிதான்.”

மேற்கத்திய நியதியின் பல கூறுகளைத் தூண்டும் ஒரு பயணத்தின் நடுவில் இது போன்ற தருணங்கள் ஒரு முக்கியமான இடைநிறுத்தம். ஜாங், வகையின் சில மரபுகளில் எளிதில் வாழ்கிறார், இடைவிடாத துரதிர்ஷ்டம் மற்றும் உயிர்வாழ்வதற்கான உள்ளுறுப்பு உண்மைகளைப் பற்றி கவிதை கடினத்தன்மையுடன் எழுதுகிறார். ஆனால் இந்த மலைகள் எவ்வளவு தங்கம் என்பது சீன-அமெரிக்க அனுபவத்தின் அடித்தளத்தில் உள்ளது, இது மேற்கு நாடுகளைப் பற்றிய புனைகதைகளில் (அல்லது அமெரிக்க இலக்கியத்தில் எங்கும்) மிகவும் அரிதாகவே குறிப்பிடப்படுகிறது. குடும்பம் உப்பு சேர்க்கப்பட்ட இறைச்சிகள் மற்றும் உப்பு சேர்க்கப்பட்ட பிளம்ஸ் சாப்பிடுகிறது. அவர்கள் எப்போதாவது சீன சொற்றொடரை எறியும் போது எல்லைப்புற மக்களின் கிளிப் செய்யப்பட்ட வாக்கியங்களில் பேசுகிறார்கள், ஜாங் சாய்வு, வார்த்தைகளை மொழிபெயர்ப்பது அல்லது கனமான சூழல் தடயங்களை வழங்க மறுப்பதன் மூலம் இயல்பாக்குகிறார். இது அமெரிக்க மேற்கின் நீண்டகால சிகிச்சையாகும், ஏனெனில் எல்லையைப் பற்றிய விவரிப்புகள் அதைக் கட்டியெழுப்ப உதவிய பலரை விலக்கும் போக்கைக் கொண்டுள்ளன.

கதையின் பிற்பகுதியில், சான் பிரான்சிஸ்கோவாக இருக்க ஜாங்கில் லூசி வசிக்கும் போது, கடைசி இரயில்வே டையில் சீன தொழிலாளர்கள் சுத்தியலைப் பார்க்கிறார். வரலாற்றுப் புத்தகங்களுக்காக வரையப்பட்ட ஒரு படத்தை அவள் பார்க்கிறாள், அதில் மேற்குலகில் குடியேறிய எவரும் அவளைப் போல் இல்லை. ஒருமுறை தான் சந்தித்த ஒரு வெள்ளை பயணியின் வார்த்தைகளை அவள் நினைவு கூர்ந்தாள்: “இந்த நாட்டில் எந்த மனிதனும் இரயில் பாதையை முடிக்க முடியாது என்று மலைவாழ் மனிதன் சொன்னான். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவர் சொல்வது சரிதான்.”